jueves, 7 de agosto de 2014

XA FOI






De Fernando Salgado no Diario de Pontevedra       








Por motivos que xa non lle imos dar mais voltas, no dia de hoxe dia da charla de Dario tivemos que facer un cambio no lugar do acto, en vez do Club de Mar, pois o bar Avenida, co cal perdimos en espacio, e ganamos en naturalidade xa sabedes que o Avenida e o lugar donde facemos as nosas reunions os de PODEMOS, polo tanto xogabamos na casa. Cando chegou o momento o local a reventar, e pequeno pero a xente quedou de pe e polas escaleiras. Antes da charla un documental encargado polas Madres de Mayo donde saia Dario explicando a sua vida. Logo pasamos a charla pensamos que moi amena e que a xente a disfrutou. Os de PODEMOS PODEMOS, somos quen, temos futuro, traballamos para o futuro sin esquencer as leccions do pasado.



Añadimos o Faro de Vigo ca entrevista de Damian Pereira a Dario onte no bar Avenida, e o Diario de Arousa



viernes, 1 de agosto de 2014

No seu Lugo



Dario esta moi emocionado, acaba de recibir a placa de honor da Diputacion de Lugo, fixeronlle un acto precioso donde atopouse rodeado de familiares, amigos e todo tipo de xente que lle rendian admiracion e homenaxe. Ben o merece, os de Vilagarcia a seman que ben temos a oportunidade de darlle un aplauso a este vello activista que buscou dignificar a o seu pai e nos dignificou a todos

miércoles, 30 de julio de 2014

DARIO RIVAS NUNCA ESQUENCEU A SEU PAI

Mañan trinta e un de Xullo e un dia grande para Galicia un dia grande para Españs. Impoñen a Dario Rivas a placa de Honor da Diputacion de Lugo, a sua terra. Xa sabedes que Dario é o promotor de facer Xusticia cas vitimas de Franco, el promoveu a querella desde Arxentina, en poucos dias estara na nosa casa en Vilagarcia, posiblemente dara unha conferencia pero xa avisaremos a todos. Deixamos un artigo escrito dias pasados na OPINION da Coruña.

Un siglo de lucha por desenterrar la verdad


La Diputación de Lugo concede la placa de honor a Darío Rivas, hijo de un fusilado en el franquismo y promotor de la querella en Argentina por los crímenes de la dictadura
Cruzó el Atlántico desde su Galicia natal a Argentina con solo 9 años. Cuando tenía 17, Darío Rivas se enteró por carta de que su padre, alcalde de Castro de Rei, había sido fusilado por los falangistas. Aunque se prometió no volver a España, viajó a Galicia con su mujer en varias ocasiones. En una de estas visitas se enteró por casualidad dónde estaba enterrado su padre. Fue entonces cuando empezó su lucha por desenterrar la verdad y juzgar a los culpables. En 2005 recuperó los restos de su padre. Desde 2010 da la batalla en Argentina por sentar en el banquillo a los autores de los crímenes del franquismo

Darío Rivas, hijo del exalcalde de Castro de Rei fusilado en octubre de 1936, se enteró por casualidad en 1994 dónde yacían los restos de su padre. En agosto de 2005, voluntarios de la Asociación de la Recuperación de la Memoria Histórica (ARMH), grupo originario del Bierzo leonés promotor de las primeras exhumaciones del franquismo, abrieron la fosa donde había sido sepultado Severino Rivas. Desde entonces sus restos reposan en el panteón familiar de Loentia bajo el epitafio: Papá, descansa en paz, te lo pide tu hijo mimado. A sus 94 años, Darío Rivas, afincado en Buenos Aires, mantiene la lucha por la memoria de quienes "murieron sin justicia".

Y lo hace desde Argentina, donde promovió hace ya cuatro años una querella para que la Justicia del país austral investigue los crímenes de la dictadura a los que España dio carpetazo. En reconocimiento a su labor a favor de los derechos humanos y de defensa de los represaliados y familiares de las víctimas del franquismo, la Diputación de Lugo le entregará la placa de honor de la provincia y le rendirá homenaje el próximo 31 de julio.

Lucha contra el olvido. La historia de Darío Rivas, residente en Argentina desde los nueve años, fue la que dio inicio al proceso judicial que al otro lado del Atlántico investiga los crímenes de la dictadura de Franco. La querella que promovió este gallego en Buenos Aires en abril de 2010, que ya suma más de 300 denuncias, señala al Estado español como responsable de los delitos cometidos entre 1936 y 1977. El pasado mes de mayo, la juez que lleva el caso, María Servini, viajó a España para interrogar a víctimas y familiares del franquismo que por su edad no podían desplazarse a Buenos Aires para declarar en el proceso.

Para Darío Rivas es una "vergüenza" que los "culpables" todavía no hayan sido juzgados y que el Gobierno español no busque a sus desaparecidos. "Es dejar vivo un antecedente de genocidio impune que van a pagar las generaciones futuras", denuncia desde Buenos Aires.

Investigación

Tiene claro que todavía hoy hay "responsables" de estos "asesinatos" que deben sentarse en el banquillo para rendir cuentas a las familias por los más de 130.000 fusilados y los más de 30.000 niños desaparecidos. "Sé que hay muchos responsables de la masacre muertos, pero también hay muchos vivos que firmaban sentencia de muerte a garrote vil", advierte.

La idea de promover una investigación sobre las desapariciones del franquismo le rondaba la cabeza desde el mismo día en que recuperó los restos de su padre, fusilado en un desnivel que desciende de la carretera de Lugo a la capilla de Cortapezas, en Portomarín.

Darío se despidió hasta en tres ocasiones de su padre. La primera fue en 1929. Su madre había muerto y su padre decidió enviarlo a la prometedora Argentina de entonces donde ya estaba una de sus hermanas y con los años irían cinco más. En 1936, Severino Rivas, campesino, fue elegido alcalde del Ayuntamiento de Castro de Rei. Pero no duró mucho en el cargo. A los cuatro meses estalló la Guerra Civil. Cuando Darío tenía 17 años recibió por carta en Buenos Aires la noticia de que su padre había sido asesinado por los falangistas tras pasar dos meses en la prisión de Lugo. Y la última ocasión en que se despidió de él fue en 2005, cuando un equipo de voluntarios de la ARMH exhumó sus restos, los primeros de una víctima gallega en la comunidad.

Fue en el año 1994 cuando, por casualidad, se enteró del lugar en el que yacían los restos de su padre. En un viaje a Galicia con su mujer entró en una tienda de regalos en Portomarín, localidad en la que sospechaba que habían fusilado a su padre. En teoría, los falangistas lo habían abandonado en un cementerio anegado por un embalse. Allí la dueña del establecimiento preguntó a Darío si era turista, él pensó que le quería cobrar los detalles más caros. "Si y no", le dijo. Entonces le contó que residía en Buenos Aires pero era de Castro de Rei.

Buscando tema de conversación, la mujer le habló de dos hombres a los que habían matado los falangistas cuando ella era niña y que eran vecinos de la aldea de Darío. Le hizo mención a un gabán que vestía uno de ellos y los rumores que decían que era alguien importante. Casi sin aliento, Darío recordó el gabán que le había enviado a su padre su hermana desde Buenos Aires y pidió a la mujer más detalles de esa historia. "Quien la sabe bien es el carnicero", le dijo. Darío inició la búsqueda que le llevó al lugar donde habían matado a su padre: la capilla de Cortapezas. Los restos de Severino Rivas, casi 70 años después, seguían allí, debajo de aquella tierra y de aquellas hierbas silvestres. En agosto de 2005, fueron exhumados sus restos. Desde entonces yacen en el panteón familiar.

lunes, 28 de julio de 2014

ARTIGO DE EDUARDO FERREIROS

Eduardo tiña un cargo no sindicato CNT na rama dos mariñeiros si sodes quen de leer o artigo vedes unha capacidade intelectual. Eduardo foi asesinado xunto a seu amigo Julian Iglesias tamen do Carril o 23 de Agosto do 1936

domingo, 27 de julio de 2014

Francisco Muñiz e Jose Rodriguez "O Cotexo"


 Francisco Muñiz de Vilaxoan, preso en San Simon



Jose Rodriguez "O Cotexo" oito condenas a morte, as librou todas,
foi un militante empedernido da causa anarquista

ESTUDIOS DA CNT


Sayanes González, Antonio Basilio, (¿Vilaxoán?, Vilagarcía -Loenzo, Vilagarcía de Arousa, 22/7/1937) Vivía en la parroquia de Freixeiro.

Hijo de Guardia Civil. Fogonero afiliado al “Sindicato de la Industria Pesquera” de la CNT en Vigo durante la República. El 14 de abril de 1931 se hallaba en la alcaldía de Vigo con Raimundo Santiago, César Rosas, Germán Parga, Hermoso Plaja y Eusebio Carbó festejando la proclamación de la República. Fueron los promotores del tumulto habido cuando intentaron tirar la imagen de Alfonso XIII por la ventana. Participó activamente en el conflicto contra la sociedad de armadores "La Marítima" en el año 1932 y fue uno de los sindicalistas firmantes del acuerdo final que terminó con el conflicto junto a Manuel Montes, Castor Rodríguez, Juan Fernández y Emilio Lorenzo. A partir de aquella fecha, fue objeto de un hostigamiento policíaco; el 20/1/1933, acusado de herir con arma blanca al animador de la sociedad de esquiroles y a principios de febrero de 1933 se le acusa de resistencia e insultos a la autoridad, tras la provocación de un policía conocido por “El Loco Cantor” (¿Constantino Rodriguez Miguelez?). Juzgado el 4/8/1933 se le pidió una pena de dos meses y un dia de arresto. La defensa corrió a cardo de Agustín Rivas. En paro a raíz de la huelga contra “La Marítima” firma un escrito de los marineros parados haciendo pública su situación en mayo de 1933. En septiembre del mismo año mitinea en Moaña junto a Vicente Iglesias y Manuel Fandiño.
En las fechas del alzamiento, se encontraba en la mar a bordo de la pareja de barcos "Baltasar Pujales" y "Teresa Valverde" que decide arribar a Branty (Irlanda). Regresó a Galicia. Volvió a Vilagarcía y se unió a un grupo de cenetistas destacados con los cuales realizó alguna expropiación. Finalmente, fue quemado –tras un suicidio colectivo- en una caseta de pescadores en Cea –la casa era de la también cenetista Pilar Fernández Seijas- junto a Rodrigo Beruete Alejandre "El Gitano", Manuel Limeres y Pilar Fernández.

sábado, 26 de julio de 2014

JUAN ABUÍN

Juan, xunto a seus irmáns Joaquin e Moncho do Carril, formaron parte deses centos de personas presas polas súas ideas, no penal de San Simón, na ría de Vigo, enfrente de Cesantes (Redondela).

A familia Abuín foi moi perseguida e as súas irmáns Maruja e Montserrat rapáronlles o pelo. O seu cuñado, Antonio Meaños, foi asesiñaado o quince de Agosto do 1936 e Manuela Abuín, a súa dona, faleceu, farta de sufrir, no manicomio de Conxo.


Vestido de mariñeiro, arriba, Juan Abuín, abaixo, o seu cuñado, Antonio Meaños 



INTENTANDO FACER XUSTICIA

No ano 2004 logo dunha longa investigación puxémonos en contacto coas familias das vítimas do franquismo. A primeira reunión deu como resultado que todo aquilo merecía un recoñecemento, un paso adiamte hacia o equiparamento, hacia a xusticia. Moitos dos familiares non tiñan unha sepultura para levarlle flores, unha chea de razóns levaron os corpos dos seus pais a unha fosa común, outros desapareceron, o caso que eles non tiñan un sitio para levar flores. Querían un monumento con tódolos nomes. PODEMOS AROUSA escomenza aquí unha páxina de memoria social, pero tamén política, porque non somos ninguén si esquencemos as leccións do pasado, non é posible o futuro sen aprender, sen lembrar.





Antonio Sayanes naceu en Vilagarcía, o seu pai era garda civil. Antonio fixose mariñeiro e foise para Vigo, para os barcos de pesca, tiñan mais futuro. O Berbés estaba en pleno apoxeo.

Cando estallou a Republica Antonio xa estaba casado e afiliouse a CNT. Era un tipo moi reflexivo que enseguida foi elexido secretario xeral de pesca. Estivo no congreso de Zaragoza xunto o seu gran amigo de Vilagarcia, Rodrigo Berruete Alejandre, cabeza do sindicato en Arousa. Cando o golpe de estado de 1936, comenzaron as persecucións e asesinatos. Antonio botou a andar polo monte cara a Vilagarcía e uníuse a cuadrilla de Rodrigo que era coñecido no pobo como, O Gitano. Non fumos capaces de saber o porque de ese apodo pero nada que ver con cuestións de raza, posiblemente coa cor da pel, Rodrigo era moi moreno.

No monte había unha chea de republicanos que foron caendo baixo as gadoupas falalanxistas, outros entregándose e outros aguantando. Antonio Sayanes escríbelle esta carta, que figura mais arriba deste texto, a súa muller desde o monte en Novembro de 1936. Foille entregada por un enlace. Había xente que arriscaba a súa vida por botarlles unha man. A os tres meses desta carta, Antonio e o grupo ao completo, caían en Loenzo.


miércoles, 23 de julio de 2014

Fonte do Castro


Quedamos abraiados, resulta que a fonte do Castro, fonte historica que a tantos vilagarcians dou de beber non esta catalogada. non esta incluida nos elementos a protexer. Non sabemos quen fixo o catalogo, pero xa lle vale tanta incompetencia. e os prebostes politicos con responsabilidade no feito o mesmo ou peor. A Fonte do Castro o seu primer emplazamento foi no que hoxe e a Praza de Galicia e logo pedra a pedra con todo o primor foi levada a Praza do Castro. Era o ano de 1905. Imos incluir unha informacion do ARI que explica algunhas cousas da historia da Fonte.

Na actualidade, aínda que o barrio foi bastante transformado coa construción de modernos edificios de vivendas, conserva parte da súa fisonomía tradicional e algunhas edificacións de indubidable interese histórico e patrimonial. Dende logo, un dos espazos máis representativos, sobre o que gravita o resto do núcleo, é a praza do Castro, onde se atopa a fonte que nos ocupa.
Dende o punto de vista histórico, estamos ante a fonte máis antiga conservada en todo o Casco Urbano. , en 1875 o entón alcalde de orixe catalán José Bargés Carros quixo dotar á vila da súa primeira traída de augas, procedentes dunha finca dos López Ballesteros en Trabanca1. Nace así a necesidade de construír a “fonte da vila” e o lugar escollido é a Praza do Sol, a escasos metros da Torre do Reloxo. Esta fonte foi colocada o 24 de abril de 1875, ainda que pouco despois quedaría sen auga debido ao afundimento de grande parte das canalizacións subterráneas construídas meses antes.







En 1877 retómanse as obras da “traída” e a fonte volve a funcionar a pleno rendemento. Durante alomenos unha década esta foi a única fonte pública da vila e, polo tanto, o único punto de abastecemento de grande parte da súa poboación, polo que se formaban enormes colas de xente, constituíndose como o lugar de encontro máis importante da vila: “(…) especie de casino al aire libre, para fámulos de ambos sexos, y hay que tener presente que los cuatro o cinco viajes diarios a la fuente, constituye, por decirlo así, el rato de esparcimiento, la hora de recreo concedida a la chica que durante todo el día bregó entre copla y copla con todas las cochinerías de un verdadero atuido”2.
Obviamente, a Corporación pronto se da conta da esixencia de agrandar a rede de abastecemento, esta vez poñendo a vista nas augas procedentes do Agro da Troquiña en Trabanca: “(…) es una gran necesidad atender al abastecimiento de aguas potables al vecindario, puesto que el crecimiento de este, de pocos años a esta parte, demuestra que es insuficiente la única fuente de que hoy dispone para atender el suministro de esta población”3. Así, no ano 1887 se constrúe unha nova rede de abastecemento que surtiría á nova fonte levantada na Praza do Mercado e ao lavadoiro da Praza de Ravella

Ravella, ademáis de garantir o abastecemento na nosa fonte, que seguía a ter bastantes problemas neste sentido.
A poboacion sigue a medrar,e insuficiente o que hai, a propia corporacion o admitia por eso acomete unha nova ampliacion da rede e se construen duas novas fontes unha na praza do asilo e outra na praza de Lepanto, esta ultima pouco despois vai a sustituir a da praza do sol que en 1905 e vtrasladada pedra a pedra a plaza Martin Gomez Abal no barrio do Castro lugar donde permanece hasta a actualidade.